Jarenlang regelde ik fietsreserveringen voor buitenlandse treinen meestal bij de Treinreiswinkel. Dat lukte daar beter dan bij NS International. Door de coronacrisis is de Treinreiswinkel helaas in de problemen gekomen. Internationale fietskaartjes zijn voorlopig alleen via een ex-medewerker van de Treinreiswinkel te boeken: www.fiets-mee.nl.

Voor sommige treinen bleef het boeken van fietsen ook voor de Treinreiswinkel een tijdrovend staaltje spitsroeden lopen. En dan bedoel ik nu even niet het probleem met de vele Britse spoorwegmaatschappijen.

In 2007 had ik per e-mail een offerte aangevraagd voor de treinreis Leiden-Barcelona, een traject dat ook op de website van de Treinreiswinkel genoemd werd. Binnen de beloofde 72 uur krijg ik een antwoord met het verzoek om i.v.m. beperkte beschikbaarheid telefonisch of in de winkel te boeken.

Nog steeds vol goede moed begeef ik me naar de Leidse Treinreiswinkel, voor mij slechts 2 minuten lopen van huis. Gelukkig had ik van tevoren alle benodigde treinen en tijden opgezocht en uitgeprint, want de medewerkster die mij kwam helpen, werkt pas sinds 2 weken bij de Treinreiswinkel.

”Van Antwerpen naar Lille moet je met de Thalys”, is haar conclusie na bestudering van de informatie op het beeldscherm.
“Nee, die neemt geen fietsen mee”, zeg ik. “Er gaat ook een gewone intercity van Antwerpen naar Lille.”
“Dus bij Tournai ga je de grens over”, zegt ze na een korte blik op de kaart.
“Bijna goed, bij Tourcoing”, verbeter ik.
“Dan moet je overstappen in Kortrijk.”
Dit is een instinker. Volgens de reisplanner van de NMBS zijn er ook rechtstreekse treinen tussen Antwerpen en Lille; in Kortrijk veranderen die echter van nummer, wat de Duitse reisplanner, die de Treinreiswinkel gebruikt, opvat als een overstap.
“En nu de fietsreservering nog.”
“Dat hoeft niet voor het Belgische traject”, stel ik haar gerust.
“Dus fietskaartjes vanaf Lille?”
“Nee, fietskaartjes vanaf Leiden, maar reserveren vanaf Lille graag.”
“Liesbeth, weet jij hoe je fietsplaatsen in de TGV moet reserveren?”, vraagt ze aan een ervaren collega. Liesbeth surft naar de Franse reisplanner, vinkt het Nederlandse vlaggetje aan en vult Lille en Parijs in. Aan de onderkant van het beeldscherm verschijnt nu een blauw wachtbalkje dat tergend langzaam langer wordt.
“Ik had al gecheckt dat de TGV van 16:00 uur een fietsicoontje heeft”, vertel ik.
“Dan kunnen we gelijk doorgaan in Socrates”, zegt Liesbeth.
“Daar kan ik nog niet mee werken”, vertelt haar collega.
“Laat mij maar even”, zegt Liesbeth terwijl ze de handleiding van Socrates, het boekingssysteem van de SNCF, tevoorschijn haalt. Even later zie ik Liesbeth met een vernietigende blik naar de monitor kijken en de telefoon pakken om een collega van het callcenter te bellen.
“Ik heb de handleiding van Socrates voor me liggen, maar snap niks van de codes.”
Even later lijkt het toch te lukken, de fietsen worden geaccepteerd voor de TGV. Nu nog de nachttrein van Parijs naar Port Bou.

“We willen graag een couchette voor 2 personen”, zeg ik. Liesbeth gaat weer aan de slag, werpt even later weer een moorddadige blik op het beeldscherm en belt opnieuw het hoofdkantoor.
“Een double couchette is niet mogelijk als je fietsen mee wilt nemen”, vertelt ze. “Een fietsplaats reserveren gaat alleen met een zespersoons couchette.”
“Hoezo niet mogelijk? Vier jaar geleden kon dat wel in de nachttrein van Avignon naar Lille”.
“Vroeger regelden we dat telefonisch, maar bij de SNCF werden ze gek van ons. Nu boeken we alles met de computer, maar is niet alles mogelijk”, verontschuldigt Liesbeth zich. "Of je moet naast de zespersoons couchette ook nog een double willen betalen", zegt ze er volledigheidshalve bij.

In het verleden hebben we couchettes moeten delen met snurkers, dronkelappen, geitende pubers en een potloodventer; of er was geen plaats meer voor onze bagage. Ik denk ook niet dat mijn vriendin, die de liberté van de double zeer op prijs stelt, ooit nog akkoord zal gaan met de égalité in een zespersoons couchette waar de fraternité soms ver te zoeken is. Maar Socrates heeft blijkbaar in zijn oneindige wijsheid besloten dat reizigers die iets meer privacy, comfort en veiligheid willen, niet ook nog fietsen mee moeten zeulen...

Liesbeth zal het verder bespreken met het hoofdkantoor.

Ik ga naar huis en google even op socrate en sncf, met als resultaat o.a.: Employés démotivés, clients sous-informés... La SNCF a multiplié les erreurs lors du lancement de Socrate, son système de réservation. Sa gestion, archaïque, ne lui permettait pas de faire mieux.
De echte Socrates moest zijn wijsheid uiteindelijk met de gifbeker bekopen. Met zijn Franse digitale naamgenoot lijkt het al net zo af te zullen lopen...

Aan het eind van de middag belt Liesbeth met de trieste mededeling dat de nachttrein naar Port Bou helemaal geen double couchettes blijkt te hebben, maar alleen de beruchte 6 persoons ligbatterijen! Dat ga ik toch weer even checken op de planner van de SNCF. Op het eerste gezicht lijkt de informatie te kloppen, maar na aanvinken van 1e klas i.p.v. 2e klas komen toch de 4-, 2- en 1-persoons slaapopties tevoorschijn.

Uiteindelijk bevestigt Helmut Brall, de oprichter van de Treinreiswinkel, dat de fietsplaatsen inderdaad gekoppeld zijn aan 6-persoons accommodatie. De informatie die je krijgt wanneer je op de website van SNCF de blauwe en paarse woorden corail Lunéa aanklikt, blijkt algemene Corail informatie te zijn, die niet hoeft te gelden voor het betreffende traject. Alleen de nachttreinen Parijs – Nice – Ventimiglia beschikken nog over de luxere slaaprijtuigen. En de 4-persoons couchettes waar de overige SNCF nachttreinen wel over beschikken, zijn dus niet te combineren met fietsen.
Wil je als fietser toch wat meer comfort, dan is het mogelijk om een 6-persoons couchette privé te gebruiken. Je moet dan niet alleen 6 ligplaatsen betalen, maar ook nog eens 6x €10 voor 6 fietsplaatsen neertellen!